Ik werd wakker met het gevoel dat ik vastzit in de gevangenis van mijn leven, dat ik zelf niet heb uitgekozen, maar nodig heb om mijn positie en mijn rol te definiëren. En misschien om aandacht te geven aan het feit dat ik een stem heb. Echt verschrikkelijk. Ik zit hier tussen de mensen en ik zit op zijweggetjes: niet opgegroeid met een remming in mij om niet in die zijweggetjes te verdwalen. Soms ben ik weerbarstig aan het proberen om mijn zijweggetjes aan te sluiten bij de grote weg. Maar dan kom ik erachter dat ik vrede moet sluiten met mijn inzichten en manier van afdwalen. Dan kom ik erachter dat er immense kansen zitten als ik mij compleet verenig met de wijsheid in mij, dat zich laat afdwalen.

Kloof

Het gras onderzoekt hoe het zonlicht verandert van kleur.

De zon bekleed het gras. 
Windvlagen strijken met de kwasten en de wolken voegen schaduwen toe aan het veld waar het gras wuift in de wind.
Ik loop net een weg in dat ik ben tegengekomen tijdens mijn tocht.

Ik zit hier op de bank en ik koester mijn woorden intiem.
Ze zijn opgeschreven in een boekje dat een naam heeft en mijn handen houden de pagina's vast, waarin hoop is in opgeslagen.

Zo nu en dan,
vlucht ik de verbeelding in,
vertrekkend op een pijnlijke zoektocht naar eeuwige littekens.

Dan zie ik niet meer het gras dat bewoont wordt door levensverhalen,
dan loop ik er alleen maar op.
Dan ziet de lucht er niet meer uit als een boek waar zich interacties in afspelen,
dan is het alleen maar een afgrond waar wolken zich in bewegen.
Dan ben ik gehuld in lompen waar de dagen vergeten zijn.

Dan reis ik af en aan naar steden.
en slaap ik in de slaapzak die ik heb neergelegd op de plekken waar het donker is geworden.

Leegstaande panden veranderen vorm en worden bomen.

Soms mis ik de stemmen die komen als ik de wildernis verlaat,
ben ik omringt door agenten die zich afvragen wat ik probeer te bewijzen,
verkoop ik gedichten voor een paar centen,
en verhonger ik omdat mijn geld is gestolen.

Ik loop door een slaperige realiteit,
metaforen wisselen elkaar af waar objecten eerst waren.
Met de jaren vervaagt het gevoel van gedaante

Daadwerkelijk

mag ik,
bekijken hoe iedere actie een schaamte bezit.

Mag ik voor deze schaamte zorg dragen,
en leren hoe ik het navigeer door de angsten heen.

De kracht om op te staan in de stroom,
heeft mij geleid naar vrouwen die spelenderwijs,
op avontuur, hun mens zijn vieren;

soms helemaal alleen,
achtergelaten in de regen,
verborgen in de bossen,
hebben ze hun hutjes gemaakt.

Ik dronk thee in hun stilte,
Ze ruste hun handen op mijn voorhoofd,
Ze streelde hun handen door mijn haar,
maar ze hielden hun geheimen voor zich.

Ik leerde mezelf geduld
zodat mijn gedrag hun niet zou laten schrikken.

Ik leerde van hun
hoe de mensheid vergeten was dat schoonheid overal bestond.

Er bestaat nu een tijd waar de illusie van veilig zijn,
het opneemt tegen de waarheid.

de vrouwen hadden soms nog steeds de angst in hun ogen van het ouder worden,
maar een glimlach kon uitleggen hoe ze dank gaven.

en de gissingen in hun hoofd waren vervaagd
met herinneringen van moed.

Rust

Het enige dat sneller drijft dan water is angst.

Angst stroomt door de straten,

en de nacht voelt kouder aan.

Een vrouw onder de brug leeft als een open wond,

Kijkend,

naar het langzame verval van haar ledematen.

We zien haar als het stof is neergedaald.
Als we de vrouw naderen,

zien we,

dat ze stervende is.

De pijn van het verlies van haar ledematen is verdwenen,
er was slechts een lichte spijt aanwezig:

Spijt dat ze nooit,

naar een verhaal heeft geluisterd,

of

grotere dingen had bereikt.

Terwijl het leven van de vrouw door de scheuren van het bestaan sijpelt,

denken haar gedachten aan de zin van het leven.
Het is zeker jammer dat onze trots regeert.

Het kan ons afleiden,

om de liefde onder ogen te zien.
We luisteren naar haar verval en zitten,

naast haar.