“She was 14 years old when they locked her up in a mental hospital. Desperate for freedom she ran away and for 6 months was on the run. Nowhere to go”

Welke mensen zouden het recht mogen hebben om te bepalen wie of wat we zijn.

Dit  14 jarig meisje ontmoette ik zittende in het vrijgevochten dorpje Cristiania dat zich midden in Kopenhagen bevind. Op blote voeten kwam ze tussen de bomen vandaan.
 Ik was in de eerste week van mijn vrijheidsreis, liftend en zonder geld was ik op zoek naar mijn innerlijke zelf.
 Al vanaf de hoge school probeerde ik mijzelf te ontcijferen. Door mijn gevoelens ontmoette ik mijn twee grootste passies. Schrijven en dansen, verborgen in het verlangen naar contact. Mijn liefdesgedichten schrokken meisjes af en het rare gedans in de kantine zorgde voor bodyguards, handtekeningen en fans.
 Ik was er snel uit. Dit was het leven. Mijn leven
Zonder enig plan had ik mijn hokje waar ze mij in hadden gestopt uitgebreid, voor ieder te aanschouwen en wat begon als een verlangen naar contact werd een kans op erkenning.
Dat 14 jarig meisje op blote voeten had mij geïnspireerd en ik kon haar niet meer loslaten. Schrijven over haar was de enige oplossing. Haar vereeuwigen in mijn verhalen. En waarom? Omdat zij de kracht bezit om zielen te bevrijden.

In mijn 18de jaar deed ik mee met Kunstbende. Hier kreeg ik de prijs getiteld derde van Nederland en ik was de beste stille discodanser. De wereld stond voor mij open en mijn weg naar erkenning kon beginnen. In het jaar dat volgde heb ik met behulp van Kunstbende heel Nederland afgereisd om mee te doen aan wedstrijden. Helaas leidde mijn school er een beetje onder.

In London sliep ik met zwervers in parken totdat mijn moeder zei dat ik daar weg moest.

Mijn vader verliet het gezin toen ik zes was en vertrok naar Ierland om zijn drugsverslaving vaarwel te zeggen.
Twaalf maanden lang moest mijn moeder vier kinderen alleen opvoeden. Tot die dag dat ze mijn stiefvader ontmoette, een 24 jarige jongen die de uitdaging wilde aangaan om 4 kinderen groot te brengen die niet van hem waren. Natuurlijk probeerde hij, maar wat verwacht je van een 24 jarige. Hij maakte fouten. Fouten die ik niet kon vergeven. Mijn moeder begreep mij niet en zat zo tussen ons in. Nu begrijp ik dat ik hem moet bedanken voor de ziel die ik nu heb.
Want zijn regels en fouten hebben mij geleerd dat er vrijheid bestaat in de duisternis.  
Mijn droom was om ooit in mijn vaders voetstappen te volgen en te snappen wat hij had gedaan dus toen ik in Ierland aankwam ontmoette ik zijn oude vrienden en bezocht ik de plekken waar hij was geweest.
Het was nog een stap in de juiste richting om mijn ouders te vergeven. Ik hield mijn vaders foto iedere nacht onder mijn kussen en kan nog helder herinneren hoe ik in zijn armen heb gehuild toen hij terug kwam uit Ierland.
Nu woont  hij een straat bij mijn Moeder vandaan met zijn nieuwe vrouw en zijn vier nieuwe zonen.
Hij had een nieuw gezin en ik besefte pas hoe raar ik dat vond toen mijn school zei dat ik een probleem had.
Nadat ik een jaar had overgedaan op school beloofde ik mijzelf dat ik al mijn tijd zou stoppen in mijn studie en daarbij bereid was om mijn status in de dichtwereld weg te gooien.

Helaas had het lot een ander pad voor mij. Dus na een vreselijke stage te hebben gekozen bewandelde ik dat pad en hoopte ik dat dit mij rust zou brengen. Maar eerst even langs de psychiater want ik had een probleem.

Al op jonge leeftijd had ik het gevoel dat ik niet bij de mensheid hoorde, opgegroeid op een speciale school en altijd in mijn surrealistische kijk op de wereld.
Terugdenkend aan die tijd is het duidelijk dat ik toen al last had om een grens te trekken tussen fantasie en werkelijkheid.  Ik probeerde in de echte wereld te blijven en ik durfde niet vooruit te stappen.
Het leven is voor ons  maar wij zijn bang om onszelf te laten gaan.
 Om te ver te gaan. Omdat wij niet verdwaald willen raken.

Met goede moed en trots hoofd kwam ik vrolijk bij de psychiater van school aan. Er van overtuigd dat mijn probleem geen probleem was en bereid om uit te leggen hoe iedereen mij tegenwerkte.
Mijn absolute geluk was dat ik de beste psychiater kreeg die ik op dat moment kon wensen. Zij was diegene die mij het laatste duwtje in de rug heeft gegeven om te gaan. Al gauw werd voor haar duidelijk wat mijn probleem was. Ik wilde vrij zijn.

Wat mij het meest verbaasde toen ik op reis ging was hoe snel ik mij aanpaste aan mijn nieuwe levensstijl.
 Alsof mijn gedachten al van kinds af aan trainde voor dit leven. Ik dacht niet na over morgen en ook niet over waar ik heen zou moeten.
Tijd was er niet en slapen kon ik overal. Ik zou luisteren naar mijn eigen hart en als die het niet wist zou ik opletten wat de woorden zeiden, om me heen.

Toen ik 17 was bedacht ik mij hoe fijn het zou zijn om in een hele korte tijd mensen te inspireren door iets heel unieks. Het idee was al snel gemaakt.
Ik zou woorden vragen van mijn publiek en aan de hand van de sfeer die ontstond zou ik een gedicht voor hun maken.
Al snel merkte ik op dat de mensheid het leuk vind om woorden te geven. De sfeer die ontstond gaf mij meer inspiratie dan ik had gedacht. Gelijk dwong mijn hand zijn woorden op te schrijven en binnen een paar minuten had ik het eindresultaat in handen.


Dus we zijn allen verbonden. Uitverkoren om een rol te spelen in de toekomst van ons allen. En dus rest de vraag. Welke toekomst wil jij?

 Twijfels vulden mijn hoofd. Dat ik vergeten was, en nooit meer zou zijn dan een jongeman, verloren in tijd.
Maar dat alles kon ik overwinnen, omdat ik geloof in de wereld.
Ik streef naar erkenning en acceptatie zoals vele andere met mij en door de grenzen te verleggen van onze eigen kunnen hebben we de kans om dat te vinden.

een hond op de straten van Macedonië leerde me dat de erkenning waarnaar ik zocht, gevonden was